Doorlopende mislukking
Hoe langer ik schilder, hoe meer ik van de mislukking houdt. Hoe langer ik leef, hoe meer ik houd van het menselijk tekort. En hoe meer en meer ik me stoor aan de zelfgenoegzaamheid. Aan de trotse kunstenaar vol van zichzelf. Trots op zijn schilderijtjes die niets anders zijn dan een lofbetuiging aan zijn eigen oeuvre.
Toen ik ooit, totaal onverwacht en uit het niets, de artistieke wereld instapte, verwachtte ik een wereld op het scherp van de snede. Waaraan ik me kon overgeven om mijn woede te kanaliseren. Om onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen. En om de intensiteit van leven te ervaren waarnaar ik verlangde. Ik kon me niet anders voorstellen dan dat dit de plek was waar het moest en zou gebeuren. Recentelijk ontmoette ik mijn docent van toen Thé van Bergen weer. Ik herinnerde me zijn opmerking; ‘dat het hier-en-nu binnen deze muren van de academie moest gebeuren’. Want als het daar niet gebeurde, dan zou het nergens gebeuren. Dat was de spirit waar ik me in kon vinden.
Risico is voor mij de kern van het kunstenaarschap. Moed om jezelf af te breken, nooit tevreden zijn met behaalde resultaten. Doorlopend op je hoede zijn voor gezapigheid. Argwanend staan tegenover complimenten. Altijd een andere afslag nemen dan verwacht. Voor mij de vanzelfsprekende basishouding als kunstenaar, die getuigt van vitaliteit.
Toch zie ik ook veel voorzichtigheid om me heen. Het lijkt of de verwachtingen van de grote kunstwereld verstikkend werkt. Nu is de kunstenaar natuurlijk niets menselijks vreemd. Ook hij hunkert naar bevestiging. Maar toch, wat is er te verliezen? Niets toch? Gooi alles wat je hebt in de strijd. Wrik je los uit die kluwen van verwachtingen. Bevrijd die anarchistische, gevangen mens diep weggestopt in je binnenste. Laat hem los die puber. Breek alles af. Het genot van tegendraadsheid is intens. Onaangepast, onafhankelijk, onbeschermd. De oorspronkelijke reden om de kwast opgepakt te hebben, die moeten we iedere keer weer herontdekken. Een kunstenaarscarrière kan niets anders zijn dan een doorlopende mislukking.
Continuous failure
The longer I paint, the more I love failure. The longer I live, the more I love human shortcomings. And the more and more I am annoyed by complacency. By the proud artist full of himself. Proud of his paintings that are nothing more than a tribute to his own oeuvre.
When I once, completely unexpectedly and out of nowhere, entered the artistic world, I expected a world on the cutting edge. To which I could surrender myself to channel my anger. To denounce injustice. And to experience the intensity of life that I longed for. I could not imagine anything other than that this was the place where it had to and would happen. I recently met my teacher from then Thé Vanberghe again. I remembered his remark; ’that the here and now had to happen within these walls of the academy’. Because if it did not happen there, it would not happen anywhere. That was the spirit that I could identify with.
For me, risk is the essence of being an artist. Courage to break yourself down, never being satisfied with the results you achieve. Constantly being on your guard against complacency. Suspicious of compliments. Always taking a different turn than expected. For me, the self-evident basic attitude as an artist, which testifies to vitality.
Yet I also see a lot of caution around me. It seems as if the expectations of the big art world are suffocating. Now, of course, nothing human is alien to the artist. He too yearns for confirmation. But still, what is there to lose? Nothing, right? Throw everything you have into the fight. Break free from that tangle of expectations. Free that anarchistic, imprisoned person hidden deep inside you. Let him go, that teenager. Break everything down. The pleasure of being contrary is intense. Unadapted, independent, unprotected. The original reason for picking up the brush, we have to rediscover that again and again. An artist’s career can be nothing but a continuous failure.