Zo zwart als de dood

Uiteindelijk gaat ieder schilderij over de dood. Het ultieme onderliggende motief. De schuldige waarom we überhaupt creëren. Zonder ons besef van sterfelijkheid zouden we ons bed niet uitkomen. We worden opgejaagd naar de uitgang. Van kinds af aan ben ik me hier diep bewust van, mijn hele wezen is doordrongen van dit besef. Death he is my friend, promised me a quick end. Zoals de mannen van Coil dit zo mooi bezongen.
Schilderen; een hopeloze poging om de tijd te condenseren. Iedere keer weer gedoemd te mislukken, maar wat een schoonheid valt er te ontdekken in deze tragiek. Momenten van euforie tijdens het maken en zelfs af en toe als een werk af verklaard is. Helaas de teleurstelling volgt al snel, want het is ijdele hoop. We kunnen niet ontsnappen aan de tand des tijds. We komen geen stap vooruit wat we ook proberen. Maar juist vanuit dit onontkoombaar besef beleven we onze gelukkigste momenten. Of laat ik beter voor mezelf spreken, beleef ik mijn gelukkigste momenten.
Zoals op deze zondag in mei. Zittend in mijn stoel, starend naar een nieuw schilderij, een koud bier in mijn hand, luisterend naar de Swans, denkend aan al het mooie in het leven, de mensen waar ik van houd. Mij maak je niks, lang leve de kunst.

As black as death

Ultimately, every painting is about death. The ultimate underlying motive. The culprit why we create in the first place. Without our awareness of mortality, we would not get out of bed. We are chased to the exit. I have been deeply aware of this since I was a child, my whole being is permeated by this awareness. Death he is my friend, promised me a quick end. As the men of Coil sang so beautifully.
Painting; a hopeless attempt to condense time. Doomed to failure every time, but what beauty can be discovered in this tragedy. Moments of euphoria during the creation and even occasionally when a work is declared finished. Unfortunately, disappointment follows quickly, because it is vain hope. We cannot escape the ravages of time. We do not make any progress, no matter what we try. But it is precisely from this inescapable awareness that we experience our happiest moments. Or let me speak for myself, I experience my happiest moments.
Like this Sunday in May. Sitting in my chair, staring at a new painting, a cold beer in my hand, listening to the Swans, thinking about all the beautiful things in life, the people I love. You can’t do anything to me, long live art.