Waiting For The Man
Zittend in die stoel de stilte en oneindigheid opzoekend. Wachtend tot het moment daar is om op te staan en te laten gebeuren wat gebeuren moet. Zo maak ik mijn tekeningen tegenwoordig. Een eindeloze les in geduld met het vertrouwen dat dit beloond wordt. Alsof ik naar de verte staar en wacht tot die zwerm vogels voorbij komt. Of me juist naar binnen richt en een klein plopje ervoor zorgt dat ik in beweging kom. Daarna is het een peulenschil. De lijnen dicteren zichzelf.
Niet altijd ging het zo makkelijk en dat zal ook niet blijven duren. Vaker heb ik gewerkt vanuit een gevoel van ongemak. Verbeten en destructief. De creativiteit kwam vanuit strijd met mezelf. Dat was ook een fijne werkhouding en louterend bovendien. Heilzaam voor lichaam en geest. De spieren en pezen tergen en de hersenen pijnigen. Na afloop uitgeput en voldaan een kratje bier leegmaken.
Maar de ontspanning van nu prefereer ik toch. Het zal met de leeftijd van doen hebben. Niet langer maniakaal op zoek naar resultaat en erkenning. Niet langer mezelf straffen met ontevredenheid. Niet langer de wereld haten terwijl daar juist nu de meeste reden toe is. Maar onbevangen een tekening maken alsof je een propje wegschiet. En eigenlijk is ook dat een daad van verzet. Zoveel frustratie opgekropt in zoveel mensen deze dagen. De ene kop nog roder dan de ander. Ze buitelen over elkaar in afschuw van alles en iedereen. Bestormen als wilde dieren een regeringsgebouw. Ieder mens in zijn eentje een legioen punkers. Nooit verwacht dat anarchie uiteindelijk ook bij de bouwvakker terecht zou komen. Als tegenwicht koester ik de kalmte.
Waiting For The Man
Sitting in that chair, seeking silence and infinity. Waiting for the moment to stand up and let happen what needs to happen. That’s how I make my drawings these days. An endless lesson in patience with the trust that this will be rewarded. As if I’m staring into the distance and waiting for that flock of birds to pass by. Or focusing inward and a little pop that makes me move. After that it’s a piece of cake. The lines dictate themselves.
It wasn’t always that easy and it won’t last. More often I worked from a feeling of discomfort. Dogged and destructive. Creativity came from a struggle with myself. That was also a nice working attitude and purifying too. Healing for body and mind. Exasperating the muscles and tendons and torturing the brain. Afterwards, exhausted and satisfied, emptying a crate of beer.
But I still prefer the relaxation of now. It must have something to do with age. No longer maniacally searching for results and recognition. No longer punishing myself with dissatisfaction. No longer hating the world when there is the most reason to do so now. But make a drawing without inhibitions as if you are shooting a wad of paper. And actually that too is an act of resistance. So much frustration pent up in so many people these days. One head even redder than the other. They tumble over each other in horror of everything and everyone. Storm a government building like wild animals. Every person on his own a legion of punks. Never expected that anarchy would eventually end up with the construction worker. As a counterbalance I cherish the calm.