De Heilige Drie-eenheid

De blik, de werkelijkheid en de hersenpan. De Heilige Drie-eenheid als noodzakelijk gereedschap voor de kunstenaar. Het begint natuurlijk altijd met het kijken. Vol verwondering, met afgrijzen, koel analyserend, verschillende varianten zijn mogelijk. Maar de blik is het startpunt. Zonder onze ogen zijn we nergens. Dan spreek ik wel over de beeldende kunstenaars, want een muzikant zal eerder zijn oren spitsen. Wij schilders turen in het rond en botsen op de werkelijkheid. Die ondoorgrondelijke abstracte grootheid die zich open en bloot aan ons opdringt. Zonder schroom en onverbiddelijk. Je kan er niet omheen of je zou daadwerkelijk je ogen moeten sluiten. Maar dat is laf en dat willen we niet zijn.
Wat te doen met al die zich opdringende beelden? Talloze indrukken die doorlopend, onvermoeibaar en onuitputtelijk je netvlies bestoken. Niet alles is van belang; het is te veel we zouden hoorndol worden. Gelukkig hebben we onze intuïtie om een selectie te maken. Slechts de uitverkorenen worden als bliksemschichten naar de hersenpan geschoten. Vliegensvlug zonder dat we het merken. Dan begint het echte karwei; ze moeten verwerkt worden. Of verteerd is misschien een beter woord. Zeker als het indringende beelden zijn, die kan je niet eeuwig met je meedragen. Ze moeten door de gehaktmolen, de hersenbrij draait overuren. Categoriseren, afzwakken, afzonderen, verzamelen, conserveren, koesteren of juist elimineren. Zoveel tactieken om de overdaad te lijf te gaan. Om dit ruwe materiaal bruikbaar te maken. Zodat de geest gescherpt wordt, de inspiratie gevoed en de creativiteit gaat stromen.

The Holy Trinity

The gaze, reality and the braincase. The Holy Trinity as a necessary tool for the artist. Of course it always starts with looking. Full of wonder, with horror, coolly analysing, different variations are possible. But the gaze is the starting point. Without our eyes we are nowhere. Then I am talking about the visual artists, because a musician will sooner prick up his ears. We painters peer around and collide with reality. That unfathomable abstract greatness that imposes itself on us openly and nakedly. Without hesitation and relentlessly. You can’t avoid it or you would actually have to close your eyes. But that is cowardly and we don’t want to be.
What to do with all those insistent images? Countless impressions that continuously, tirelessly and inexhaustibly bombard your retina. Not everything is important; it is too much we would go crazy. Fortunately we have our intuition to make a selection. Only the chosen ones are shot like lightning bolts to the brain. Lightning fast without us noticing. Then the real job begins; they have to be processed. Or digested is perhaps a better word. Especially if they are penetrating images, you can’t carry them with you forever. They have to go through the mincer, the brain mush is working overtime. Categorize, weaken, isolate, collect, preserve, cherish or even eliminate. So many tactics to tackle the excess. To make this raw material usable. So that the mind is sharpened, the inspiration is fed and the creativity starts to flow.