In een grimmige wereld

Grimmige tekeningen in een grimmige wereld. Als er ooit een moment van urgentie is geweest dan is het nu. Niemand kan zich nog langer nestelen in zijn veilige nestje, want er zijn geen veilige nestjes meer. Navelstaarderij is een luxeartikel geworden. En dat is het eigenlijk altijd geweest. Zo fijn om lekker met gelijkgestemden te keuvelen. Maar als de wereld in brand staat, wordt dat gekeuvel nietszeggend. En ook dat is het natuurlijk altijd geweest, alleen is dat nu zo klaar als een klontje.
Als de kunstenaar zichzelf een prominente plek in de samenleving toekent, dan moet hij die ook waarmaken. Afgelopen zaterdag zag ik in een tentoonstelling een broek op de grond liggen. In de Verenigde Staten staan machthebbers op een podium met hun arm te zwaaien, en hier liggen broeken op de grond. Voor dat soort zoetsappigheid is het nu echt de tijd niet meer. Niet iedereen hoeft stante pede over te schakelen op activistische kunst. Maar we kunnen het niet langer veroorloven onszelf om te wentelen in ons eigen warme bedje. Het is tijd om op te staan, hele sterke koffie te drinken en alle zintuigen op de buitenwereld te richten. Wie weet later, als we hebben weten te overleven, dan kunnen we weer heerlijk wegdromen. Nu even niet.
Want dat de fijngevoelige mens zelfs in onze Westerse wereld onder vuur ligt, mag wel duidelijk zijn. In rustigere tijden heb ik gedacht dat alleen de daad van het maken van kunst al voldoende tegenwicht vormde voor de wreedheid in de wereld. Nu ben ik daar niet zeker meer van. De empathische mens wordt voor onze ogen platgewalst. Het schorem van de wereld eist schaamteloos de totale ruimte op. Maak je geen illusie dat hier enige ironie in het spel is. Het is bittere ernst en het zal niet vanzelf stoppen. Iedereen heeft nu de taak om zich vanuit zijn positie uit te spreken. Dat kunnen we niet aan de journalisten alleen overlaten. Ook wij als kunstenaars moeten dat doen, voor wereldvreemdheid is nu geen plaats. We moeten ons creatief vermogen richten op het politieke klimaat, en dat kan op veel manieren. Ik doe dit door mijn woede zo direct mogelijk op het papier uit te storten. Dat zal de gek in Amerika niet doen verdwijnen, maar binnen mijn mogelijkheden is dat wat ik kan doen.

In A Grim World

Grim drawings in a grim world. If there was ever a moment of urgency, it is now. No one can nestle in their safe nest any longer, because there are no safe nests anymore. Navel-gazing has become a luxury item. And it always has been. It is so nice to chat with like-minded people. But when the world is on fire, that chatter becomes meaningless. And of course it has always been that way, only now it is as clear as day.
If the artist assigns himself a prominent place in society, he must also live up to it. Last Saturday I saw a pair of pants lying on the floor in an exhibition. In the United States, people in power stand on a podium waving their arms, and here pants lie on the floor. This is really no longer the time for that kind of sentimentality. Not everyone has to switch to activist art immediately. But we can no longer afford to wallow in our own warm bed. It is time to get up, drink some very strong coffee and focus all our senses on the outside world. Who knows, maybe later, when we have managed to survive, we will be able to dream away again. Not right now.
Because it is clear that the sensitive human being is under attack, even in our Western world. In quieter times I thought that the act of making art alone was enough of a counterbalance to the cruelty in the world. Now I am not so sure about that. The empathetic human being is being crushed before our eyes. The scum of the world shamelessly demands all the space. Do not have any illusions that there is any irony at play here. It is deadly serious and it will not stop by itself.
Everyone now has the task of speaking out from their position. We cannot leave that to the journalists alone. We as artists must do that too, there is no room for alienation from the world now. We must focus our creative powers on the political climate, and that can be done in many ways. I do this by pouring my anger out on the page as directly as possible. That won’t make the idiot in America go away, but within my means that’s what I can do.