De pijn blootgelegd

Een mens maakt graag iets kapot, er zit een duister genot in beschadiging. Jazeker bouwt hij ook graag weer op maar de destructieve krachten lijken sterker. Beelden van vernietiging zuigen je aandacht op. Vaak volgt er een uitroep van ontzetting maar dat klinkt toch eerder als een flauw excuus. We worden aangetrokken tot hel en verdoemenis.
De kunst wordt gezien als een plek om destructieve krachten te kanaliseren en sublimeren. Het is onschadelijk want niemand raakt gewond. Een centrale vraag in mijn kunstenaarschap is altijd geweest wat te stellen tegenover de wreedheid in de samenleving. Ooit heb ik dit heel rechtstreeks gedaan door activistische teksten in het werk te verweven. Maar dat kon me toch niet bevredigen, het voelde halfslachtig aan. Je maakt of kunst of je bedrijft politiek. Dat kun je niet vermengen.
Hoe dan wel de primaire woede over onrecht en domheid in te zetten? Dat heb ik gedaan door het geweld te laten resoneren in mijn materiaalgebruik. Met verbeten kracht breng ik lijnen aan op stevig weerbarstig papier. De beschadigingen die dit met zich meebrengt zijn een integraal onderdeel van het werk. Dat is de expressie die ik wil delen. De pijn wordt blootgelegd. Heilzaam voor mezelf en wellicht herkenbaar voor de beschouwer. Zie hier het eenvoudige paradigma van mijn kunst. Niet meer en niet minder.

The Pain Exposed

A person likes to destroy something, there is a dark pleasure in damage. Yes, he also likes to rebuild, but the destructive forces seem stronger. Images of destruction absorb your attention. Often an exclamation of dismay follows, but that sounds more like a lame excuse. We are attracted to hell and damnation.
Art is seen as a place to channel and sublimate destructive forces. It is harmless because no one gets hurt. A central question in my artistry has always been what to say about the cruelty in society. I once did this very directly by weaving activist texts into the work. But that did not satisfy me, it felt half-hearted. You either make art or you do politics. You cannot mix the two.
How then to use the primary anger about injustice and stupidity? I did that by letting the violence resonate in my use of materials. With dogged force I apply lines on sturdy, unruly paper. The damage that this entails is an integral part of the work. That is the expression that I want to share. The pain is exposed. Healing for myself and perhaps recognizable for the viewer. See here the simple paradigm of my art. No more and no less.