Dat wat je niet ziet.

Ooit lang geleden op de kunstacademie kreeg ik de les waarnemend tekenen. Het mooiste en waardevolste onderdeel van de opleiding. Want wat anders kan een mens doen dan waarnemen. Dat is wat dit organisme zijn verfijning geeft. Alles komt binnen via de zintuigen. Mijn docent van dienst liet me kijken naar een eenvoudig kopje en wees me op de niet zichtbare achterkant. Als ik die kon tekenen dan kon ik het hele kopje tekenen. En als ik die achterkant niet wist te tekenen dan was hele kopje niet daar. Een fascinerende les die ik me tot op de dag van vandaag ter harte neem. Eigenlijk wist ik na die les genoeg en kon ik net zo goed stoppen met de opleiding. Dat heb ik later dan ook gedaan.
Het gaat dus om dat wat je niet ziet. Daarmee wordt geen mystieke onzichtbare diepere betekenis bedoeld. Nee juist heel concreet; de niet zichtbare werkelijkheid van het object geeft het zijn aanwezigheid. Bij alles waar we naar kijken veronderstellen we kanten die we niet zien. We weten dat ze er zijn maar we zien ze niet. We zien slechts het perspectief vanuit ons huidige standpunt. En dat is maar een heel beperkt gegeven. Een stap naar links en alles ziet er meteen weer anders uit. Als je niet oppast, wordt je schizofreen van zo’n doorlopend wankelende perceptie. Existentiële wanhoop ligt op de loer.
In de serie tekeningen die ik nu maak, wordt dit gegeven expliciet uitgespeeld. Het zijn open ruimtelijke werken die bestaan uit ogenschijnlijk losse flarden haperend opgebrachte onaffe lijnen. Deze tekeningen laten vooral dat zien wat er niet is. Het zijn suggestieve werken waarbij de suggestie de inzet is.

That which you don’t see.

Once upon a time at the art academy I was taught observational drawing. The most beautiful and valuable part of the education. Because what else can a person do than observe. That is what gives this organism its refinement. Everything comes in through the senses. My teacher on duty had me look at a simple cup and pointed out the invisible back. If I could draw that, I could draw the entire cup. And if I could not draw that back, the entire cup would not be there. A fascinating lesson that I take to heart to this day. Actually, after that lesson I knew enough and I might as well quit the training. And that is what I did later.
So it is about what you do not see. This does not mean a mystical invisible deeper meaning. No, very concretely; the invisible reality of the object gives it its presence. With everything we look at, we assume sides that we do not see. We know that they are there, but we do not see them. We only see the perspective from our current position. And that is only a very limited fact. A step to the left and everything immediately looks different again. If you are not careful, you will become schizophrenic from such a continuously wavering perception. Existential despair is lurking.
In the series of drawings that I am making now, this fact is explicitly played out. They are open spatial works that consist of apparently loose fragments of hesitantly applied unfinished lines. These drawings mainly show what is not there. They are suggestive works in which suggestion is the stake.